Ochrona dobra osobistego, którym jest „twórczość” będzie przysługiwała jedynie wyjątkowo. Istotne jest rozdzielenie kwestii ochrony dobra osobistego jakim jest „twórczość artystyczna” od ochrony autorskich dóbr osobistych i ochronę powyższego dobra uniezależnić od przesłanki twórczości z art. 1 pr.aut. Istnieje wiele sytuacji, w których mimo tego, iż działalność człowieka nie spełnia przesłanek twórczości w sensie autorskoprawnym ma miejsce silny związek psychiczny osoby ludzkiej z efektami jej działalności intelektualnej. Stwierdzić należy, iż konstrukcja ochrony dóbr osobistych prawa powszechnego (art. 23 i 24 k.c.) powinna stać się niezależną podstawą ochrony interesów osobistych dotyczących efektów ludzkiej działalności intelektualnej, uniezależnioną od ochrony prawnoautorskiej. Jedynym kryterium świadczącym o naruszeniu opisywanej sfery interesów osobistych powinno być uniemożliwienie „samorealizacji osoby ludzkiej” lub dyskomfort psychiczny (zburzenie stanu spokoju życia psychicznego) oceniany w sposób obiektywny z punktu widzenia panujących w danym środowisku zapatrywań moralnych lub obyczajowych.
Jako wyjątek od ogólnej reguły uznać należy sytuację, w której wykorzystanie cudzej działalności intelektualnej pozbawionej cech „indywidualnego charakteru” powodować będzie tak istotne naruszenie „sfery psychiki” jej autora lub ograniczać jego „samorealizację w społeczeństwie jako osoby ludzkiej” aby uznać roszczenia pokrzywdzonego za uzasadnione. Jako że społeczeństwo staje się coraz bardziej wyczulone na kwestie związane z eksploatacją i prezentacją działalności intelektualnej, prawo cywilne z jednej strony nie powinno być obojętne na tego rodzaju zmiany i potrzeby społeczne z drugiej zaś rozsądna praktyka orzecznicza powinna wypracować taki poziom ochrony interesów osobistych, który nie będzie przeszkodą dla rozwoju nauki i kultury.